A tale of tubes&tires, on my 10000th day

Vandaag is een heuglijke dag, om weer een reisverslagje te delen. Ik ben vandaag namelijk precies 10 000 dagen oud!
En aangezien mijn verloofde bijna net zo veel van Google houdt als van mij, gaat zo'n dag natuurlijk niet onopgemerkt voorbij ;)

Het vorige verslag sloot ik af met de voorspelling dat de route van Luang Prabang naar Vang Vieng ons wel 2 dagen zou kosten. Dat bleek te kloppen, maar niet vanwege de vele bochten.. In de aller aller allereerste bocht (dus nog in het centrum van Luang Prabang) hadden we een platte achterband. Eerder die week waren we nog blij met onze schijnbaar onverwoestbare "tubeless tires". Toen de verwoesting toch een feit was (er zat een stuk tand in de band!) hadden we liever een gewone band gehad. Het fenomeen tubeless motorbike tire bleek namelijk nog niet tot Laos doorgedrongen. Na uren zoeken in de volle zon, zonder resultaat, gingen we maar weer terug naar het hotel waar we net uitgecheckt waren. Ik keek lekker een serie onder het genot van airconditioning, terwijl Bart de heroïsche zoektocht voortzette. Een uurtje of 4 later was hij terug. Het was gelukt! Helaas wel een crossmotorband, waarvoor de motor ook iets verhoogd moest worden, maar we hadden in ieder geval weer een band. Met lucht erin. In een tube (binnenband). Bart had een mannetje gevonden wat de tubeless tire kon ombouwen naar een Laos-vriendelijk modelletje. Een hele opluchting!

De volgende dag vertrokken we dan toch naar Vang Vieng. Heel veel bochten, een prachtige omgeving, prachtig nieuw asfalt. Helaas hadden ze er niet zo veel steentjes (grip) in gebruikt, en regende het ook een beetje. Behoorlijk glad dus, maar dat hadden we wel eerder meegemaakt. Wat we niet helemaal goed hadden ingeschat, was de impact van onze nieuwe achterband. Dat een off-road band niet geschikt is voor on-road use, werd ons die dag duidelijk. In een scherpe binnenbocht (bergweggetje) gleed het achterwiel het voorwiel voorbij en maakten we een flinke schuifpartij over het asfalt. Wij blij met onze beschermende pakken, ondanks de val en meters glijden over het asfalt, waren we allebei 100% ongedeerd. En de moto, wonder boven wonder alleen wat "schaafwondjes" aan het kapje wat over de uitlaat zit, en de bijrijders-voetensteun. We reden weer verder, erg rustig en onze achterband wantrouwend, maar kwamen aan in de spectaculair mooie omgeving van Vang Vieng. Een boel koeien op de weg, rice paddies, limestone bergen, echt fantastisch!

5 jaar geleden waren we ook in Vang Vieng (is vast ook nog wel een reisverslagje van :), en een boel mooie tubing-herinneringen!). Wat meteen opviel is dat het echt heel veel veranderd is. Toen was het een schattig dorp aan de rivier, nergens hoogbouw, veel bamboe hutjes. Nu is het een lelijk stadje geworden, veel lelijke hoogbouw en daardoor is de rivier vanaf de weg niet meer te zien. Gelukkig vonden we een bamboe brug waarover we naar de andere kant van de rivier konden. We verbleven daar bij 'otherside bungalows' in een schattig hutje met prachtig uitzicht. Enig nadeel waren de verse koeienvlaaien die overal op het terrein lagen. Daar kan je in het donker door verrast worden..
Onze eerste volle dag in Vang Vieng hebben we besteed aan het opnieuw zoeken van een nieuwe achterband voor onze moto. Ditmaal wel een road-worthy modelletje. Na lang zoeken bleek het allerkleinste repair-shopje in town (of eigenlijk net daarbuiten) wonder boven wonder de juiste maat achterband te hebben. Jeeej! Aangezien de monteur in kwestie geen powertools had, was het verwisselen van de achterband een flinke workout (van 2 uur) voor hem. Terwijl zijn zoontje zich kostelijk vermaakte met de oude nieuwe achterband en de blieb-blieb functie van onze moto.
Die dag ontmoetten we ook 2 Belgen, Louise en Brecht. We besloten de volgende dag met z'n 4en te gaan tuben. Het was niet echt vergelijkbaar met 5 jaar geleden (aangezien alle ziplines en glijbanen weggehaald zijn omdat ze te gevaarlijk waren, en veel van de bars gedwongen moesten sluiten) maar daar hadden we ons al op ingesteld. En toen was het eigenlijk toch nog een onverwachts gaaf feest! De foto's zeggen genoeg.
Toen het donker werd was het tijd om de laatste bar te verlaten, en richting tuktuk te drijven. Al drijvende bleek dat tubing, ondanks alle maatregelen, toch nog behoorlijk gevaarlijk kan zijn als je domme dingen doet. Een vrouw (die eerder al lag te slapen op een stapel banden, en duidelijk meer gebruikt had dan alleen alcohol) lag face down in het water en hield nog net met 1 handje haar tube vast. Het koste Bart behoorlijk wat moeite om haar, in de toch fors stromende rivier, naar de kant te krijgen. Samen lukte het ons uiteindelijk haar in een tuktuk te krijgen.

Na nog een dagje bijkomen in Vang Vieng, besloten we dat het tijd was om verder te gaan. Het was namelijk flink gaan regenen, de rivier was gestegen en de seasonal bamboo bridge (die onze bungalow verbond met de bewoonde wereld) stond op het punt om door de rivier weggespoeld te worden. Oja, ook nog wel noemenswaardig: in Vang Vieng zijn momenteel echt ongelofelijk veel Koreaanse toeristen (de Koreaanse GTST schijnt een aflevering opgenomen te hebben in Vang Vieng), wat het mensen kijken zeker fascinerender maakt! Koreanen die gaan kayakken: 2 volledig bedekte personen in zwemvest voorop een boot, zonder peddels, met een ingehuurde guide achterop die al het werk verricht. En dat kayakken, dat doen ze in groepen van minstens 50. En dan had je nog de Koreanen die voor het eerst een motor huren. Wauw! Die zijn nog erger dan westerse toeristen die hetzelfde doen! We zagen een jongen wegrijden bij de rental shop, met vol gas en vol rem tegelijk, slingerend en uitkomend midden op een kruispunt. Na daar een halve minuut te hebben gestaan besloot hij dat hij toch een kant op moest, dus herhaalde dezelfde truc om vervolgens een winkel in te crashen!

Vanuit Vang Vieng reden we naar Vientiane, waar we 3 nachtjes bleven. Om rustig onze verdere reisplannen te maken (verder naar het zuiden van Laos, eventueel nog Cambodia, of toch terug Thailand in, en dan??). Maar de reden dat we er 3 nachten blijven, terwijl het eigenlijk geen super interessante plek is, was ook dat ik me niet zo goed voelde. Kon niets eten (al een paar dagen niet) en daar werd ik nogal slapjes van. Ik verdacht de malarone (tabletten om malaria te voorkomen) er ernstig van de oorzaak van deze klachten te zijn, en mede daarom besloten we om voor de Thailand route te kiezen, waar malarone niet nodig is. Nu ik gestopt ben met de malarone voel ik me weer een stuk beter. Gisteren zijn we, via de friendship bridge nr I bij Vientiane, Thailand weer in gereden. Gelukkig ging de grensovergang dit keer soepeltjes!

We wilden dezelfde dag nog de trein nemen (met motor en al) naar Bangkok, maar toen ik tickets wilde boeken was het oordeel dat er voor mannen alleen nog 1e klas was en voor vrouwen alleen nog 4e. 4e!!! ik wist niet eens dat die bestond! Blijkt een wagon te zijn waar ook dieren (kleiner dan koeien, dat wel) mee in mogen... Mij niet gezien haha!
Een dagje wachten dan maar. We zitten nu in Nong Khai, op een heerlijk plekje aan de Mekong. Vanavond nemen we alsnog de trein naar Bangkok, samen in een private first class sleeper compartment. Dat klonk beter :) We zijn erg benieuwd naar Bangkok. Will we love it, will we hate it? Als we verhalen van andere reizigers mogen geloven zit er niet veel tussenin. We gaan het meemaken. Oja, en de nieuwe tire&tube die in Vang Vieng op de motor zijn gezet, bevallen weer een stuk beter!

Heel veel liefs, vanuit Thailand.