de chaos van Laos

Sabaidee!
Hier weer een update, vanuit Luang Prabang (Laos).

In het vorige reisverslag schreef ik dat we de volgende dag naar Laos zouden gaan. Het duurde een dagje langer. Barts voortdurende zoektocht naar de kleinst en stijlst mogelijke weggetjes leverde wat vertraging op, maar ook spectaculaire uitzichten. We reden vanuit Fang zo dicht mogelijk langs de Myanmar border richting de meest noordelijke stad van Thailand; Mae Sai. Onderweg miniweggetjes, haarspeldbochten, potholes en kleine dorpjes. Sommigen meer Chinees dan Thais. Op een flinke hoogte, bij een fantastisch uitzichtpunt, zagen we een Thaise legerbasis waar de grens met Myanmar wordt bewaakt. Indrukwekkende puntige bamboe hekken en soldaten met machinegeweren. Een goede buur..
In Mae Sai aangekomen zagen we de grote blauwe poort die de grens met Myanmar markeert. De poort geeft toegang tot een brug. Om bij de guesthouse area te komen moesten we langs de poort af en onder de brug door. Best apart. We verbleven in een bamboe hutje. Achter ons hutje stond de grenspaal, dus technisch gezien sliepen we in Myanmar. Waarschijnlijk was de rivier eerst de grens, maar heeft die zich een beetje opzij gemeanderd.

De volgende dag dan echt naar Laos, over de "friendship bridge #4", die door Bart en mij inmiddels "de bordercrossing from hell" wordt genoemd. Aan de Thaise zijde dachten we gewoon een exit stempeltje te moeten halen. We werden echter verwezen naar het politie bureau. Het leek erop dat degene in het douane hokje geen idee had wat hij met onze motor aan moest, en onze multiple entry visa waren ook al hocus pocus. Een overdreven amicale agent bleef roepen dat er geen probleem was, en dat we weer terug moesten naar het douane hokje. Maarja.. de man in kwestie had uiteraard nog steeds geen idee. Na lang op en neer lopen tussen hokje en politie bureau (waarbij we steeds weer achteraan moesten sluiten in de rij bij het hokje) leek er schot in de zaak te komen. Onze paspoorten en ons motor formuliertje kregen een exit stempel, dus op naar de Lao kant van de brug. Tenminste, dat dachten we.. Om de een of andere reden wilde de amicale agent 500 baht (ca. 14 euro) van ons om ons naar de overkant te begeleiden. Onzin, vonden we. Waarom zouden we begeleiding nodig hebben om een brug over te steken. Na een woordenwisseling begon de agent diep te zuchten en zei hoofdschuddend "go ahead". Victory! Ohnee, toch niet. 20 meter verderop werden we gestopt voor de volgende balie. Weer een half uur verder. En toen we eindelijk de brug op wilden rijden, bleek er nog een slagboom te staan. Kennelijk hadden de amicale agent en het slagboommannetje contact gehad, want zonder politie escorte wilde hij ons niet de brug over laten. "it's the law". Weer terug naar het politie bureau dus. Moe van al het gedoe betaalden we de 500 baht. We kregen een compleet overbodige politie escorte de brug over en waren blij de Lao kant bereikt te hebben. Na nog een half uur en 72 US dollar hadden we onze Lao visa on arrival. Alleen nog even naar de customs voor de motor. Bij de customs aangekomen was het oordeel "no". Wat, nee?? Wat bleek het geval te zijn; de Lao customs vonden het papierwerk wat we vanuit Thailand hadden meegekregen ontoereikend. Dat alle motorpapieren in orde waren deed er niet toe, we moesten een handgeschreven A4-tje vanuit Thailand hebben. Dus, ga maar terug naar Thailand, zeiden ze. We begonnen echt een beetje wanhopig te worden. En tot overmaat van ramp, werd ik tegengehouden toen ik bij Bart achter op de motor wilde stappen. Ik moest achterblijven in Laos. Ik moest op een stoel gaan zitten waar ze me in de gaten konden houden, en een toiletbezoek behoorde niet tot de opties. Ik voelde me zowat gegijzeld! Na 40 minuten kwam Bart gelukkig weer terug. Een flinke opluchting, we waren weer allebei aan dezelfde kant van de grens. De amicale politieman was gelukkig nog net niet naar huis en had Bart geholpen met het papierwerk. Op de terugweg mocht Bart wel alleen met de motor de brug oversteken. Toch vriendelijk, dat ze de wet kennelijk voor ons veranderd hadden ;)
Na Barts terugkeer mocht ik eindelijk naar de wc en hadden we nog 2 balies te gaan. Die duurden gelukkig niet zo lang. Toen we eenmaal Laos in reden waren we redelijk uitgeput. De bordercrossing had meer dan 3 uur en heel veel stress gekost. We zochten een kamer in Huay Xai en trakteerden onszelf op een welverdiende Mojito.
De volgende dag koste het weinig moeite om Lao simkaartjes en een motorverzekering af te sluiten, en zetten we koers naar Luang Namtha.

We reden over (naar wat ons verteld is) de beste weg van Laos. De weg is kennelijk aangelegd door een Thais bedrijf, en vormt een belangrijke handelsroute tussen Thailand en China. Dat was te zien; veel enorme vrachtwagens op de weg. De weg was best stijl, en langs de weg zagen we diverse argumenten om heel voorzichtig te rijden. Op 1 plek lag een vrachtwagen ondersteboven in de berm, de cabine compleet verpulverd. Waarschijnlijk downhill "head first" een greppel in gereden, en toen over de kop geslagen. Een indrukwekkend gezicht!

In Luang Namtha namen we eerst een dagje de tijd om bij te komen, lekker te relaxen. Daarna boekten we een 2-daagse tocht door de National Protected Area; een gebied met veel primary forest (eeuwenoude bomen) waarin diverse stammen leven in kleine jungle-dorpjes. Het plan: 1 dag kayakken, overnachten in de jungle, 1 dag trekking. We waren met een groep van 8; wij, 2 andere Nederlanders, 2 Ieren en 2 Luxemburgers. Het kayakken bleek een uitdaging. De rivier stond veel te laag. Het regenseizoen, wat allang begonnen had moeten zijn, was tot dusver uitgebleven. De tocht over de rivier die 6 uur had moeten duren, duurde 12,5 uur. Om 22u, na 3 uur door het donker de rivier (incl. een aantal rapids) te hebben getrotseerd, kwamen we eindelijk aan in het jungle camp. Het was vermoeiend, maar wel een bijzondere ervaring. En Bart (stuurman) en ik (motor) bleken een bijzonder goed kayak team. 's nachts waren we erg blij met onze hangmatjes, die ons een duidelijk comfortabelere slaapplek boden dan dat onze groepsgenoten hadden. Iedereen viel snel in slaap, behalve Bart. Die ging nog even aan de Lao Lao (lokaal gestookte rijst-whiskey) samen met de guides.

De volgende dag was het tijd voor een tocht door de jungle. We vertrokken wat laat, omdat we de vorige dag zo laat in het kamp waren aangekomen. Het leek erop dat de guide wat verloren tijd wilde inhalen. We gingen met een noodvaart door de jungle, over paden die meer verticaal dan horizontaal waren en niet aan mijn definitie van het woord "pad" voldoen. Super moeilijk en soms best gevaarlijk; over gladde 20cm brede richeltjes langs een ravijn af, zonder gezekerd te zijn. We weigerden dat soort dingen snel te doen, dus raakten telkens achterop. 4 van onze groepsgenoten bleken ervaren trekkers/bergbeklimmers te zijn. Het was buffelen om enigszins bij ze in de buurt te blijven en Bart had niet zijn beste dag (beetje koortsig). Na 6 uur lang buiten adem eigenlijk alleen maar naar onze voeten gekeken te hebben, waren we eindelijk aan het eind van de route. We werden in een busje terug naar Luang Namtha gebracht, waar we nog een nachtje bij boekten om te kunnen bijkomen. De 2 Ieren, Ciara en Leigh, die ook moeite hadden met het tempo, hadden hetzelfde plan. Samen met hen dronken we de volgende dag wat compensatie-biertjes (aangeboden door de organisatie waarmee we de tour deden, omdat ze 12,5 uur kayakken ook wat excessief vonden) en daarna nog wat meer. We hadden echt een klik, en een gedeelde ervaring die indruk had gemaakt.
De volgende dag wilden we verder naar het noorden, naar Phongsaly. De monsoon besloot echter precies op dat moment los te breken, wat ons van plan deed veranderen. De weg naar Phongsaly is namelijk grotendeels dirtroad (smerige rode klei). Daar wilde ik mijn witte pak niet aan wagen :P
We besloten koers te zetten naar Luang Prabang. Na een overnachting in Udomxai begonnen we aan de weg waarvan we wisten dat deze een uitdaging zou worden. Na 10km stuitten we op de eerste roadblock. We moesten wachten tot de roadworkers pauze hadden, voordat we er door konden. We hadden relatief mazzel; sommige mensen stonden er al meer dan een uur voordat wij aansloten. Wij hebben "slechts" 40 minuten gewacht. Toen volgde 50km wegwerkzaamheden. Oftewel, rode glibberige klei, kuilen gevuld met modder, en incidenteel een plas cement om doorheen te rijden. We waren bang dat de hele weg zo zou zijn. Met 200km te gaan was 20km/u niet echt een hoopgevende snelheid. Gelukkig bleek dat niet het geval. Na 50km werd de weg weer beter en maakte de glibberige klei plaats voor asfalt met potholes. Net voor zonsondergang arriveerden we in Luang Prabang, waar we Ciara en Leigh weer tegenkwamen. Hun bus van Luang Namtha naar Luang Prabang had er 15 uur over gedaan en was om 3 uur 's nachts aangekomen. Wij blij met onze motor!
Met Ciara en Leigh gingen we naar de prachtige watervallen bij Luang Prabang, en 's avonds gingen we naar de bowling. Ja, echt waar.. de bowling.. Kennnelijk de place to be hier, omdat het de enige horeca gelegenheid is die na 23:30u nog open mag blijven. Nog nooit zoveel jeugd bij elkaar bij een bowling baan gezien. Het bowlen was hilarisch en Bart slaagde erin Leigh voor te blijven, zelfs in het potje waarin Leigh 5 strikes gooide!

Zo, dat was weer een heel verhaal! Morgen op naar Vang Vieng, wederom via de meest bochtige route die we konden vinden. We zullen er dus wel 2 dagen voor nodig hebben verwacht ik.

Heel veel groetjes, ook van Bart!