Durian & Rambutan

Einde radiostilte :)
Het duurde even, maar nu dan toch weer een update.
We hebben inmiddels weer een aantal leuke foto's om met jullie te delen. Omdat waarbenjij.nu wat moeite heeft met aantallen boven de 16, hebben we deze keer maar een linkje:

https://goo.gl/photos/WaivUHYZyBoj3joJ9

Het laatste reisverslag vroegen we ons af: Bangkok, wil we love it / will we hate it?? Nou, dat werd snel duidelijk! WE LOVE IT!! Wat een levendige stad, en álles is er mogelijk. We sloegen onze slag bij een tailor en reden in totaal precies 111 km door Bangkok. Het verkeer was een attractie op zich, wat een gekkenhuis! We werden ook wel wat vreemd aangekeken. Zowel door locals als door toeristen. Zo van "zien we dat nou goed?? 2 toeristen die zo gek zijn om zelf te gaan rijden in Bangkok"??". Ja, inderdaad.
Vlakbij de tailor zat een nieuwe shoppingmall met een bijna buitenaardse architectuur, die er echt super duur en exclusief uitzag. We besloten een kijkje te gaan nemen. Nadat we door de toegangscontrole (ja, serieus! Een toegangscontrole met guards en een bodyscan in een shoppingmall!) waren, kwamen we er achter dat we toch wel wat underdressed waren in onze praktische reiskledij.. Iedereen zag eruit alsof ze op z'n minst naar een bruiloft gingen. De absolute highlight van de shoppingmal bleek het toilet te zijn. Zodra ik daar binnen kwam begon het ding tegen me te praten!! o.a. of de temperatuur van de toiletbril goed was, en do you need cleaning, yes or no. "yes" --> rear or front? Hilarisch!!
De tailor raadde ons ook nog een andere shoppingmall aan. De Paragon Cineplex. Het bleek meteen helemaal Bart z'n ding te zijn, want ze hadden er een bioscoop met Antman in IMAX 4DX. Met wat reserve besloot ik Bart zijn guilty pleasure te gunnen en kochten we kaartjes voor de VIP seats. En het was fantastisch!! 4DX bleek te betekenen dat er allerlei special effects waren. De stoelen bewogen, als er gevochten werd en de hoofdpersoon incasseerde een klap, dan gaf je stoel je ineens eens stomp in je rug.. De hele tijd wind en water in je gezicht. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt! En zelfs de film was serieus leuk.
In Bangkok gingen we ook naar de Moon Bar, op de 61e etage van een hotel. Een serieus spectaculair uitzicht, en serieus dure drankjes. 35 euro voor 2 drankjes! Maar het was een bijzondere ervaring, en het uitzicht was het waard. We aten die dag ook de lekkerste sushi die we ooit hebben gehad, bij Koken sushi in Bangkok.

Na 6 nachten Bangkok gingen we weer verder. Met nog een krap maandje te gaan, hadden we besloten terug naar Maleisië te gaan. We namen de trein (weer een first class sleeper, want dat was toch wel erg goed bevallen!) van Bangkok naar Hat Yai (zuid Thailand), zodat we niet nog een keer hetzelfde stuk als op de heenweg zouden hoeven rijden.
We werden wakker in Hat Yai en haalden onze moto weer van de trein. Toen we onze bagage weer op de motor aan het bevestigen waren, sloeg de klok 8 uur en klonk ineens het volkslied door het hele station. Iedereen stopte met waar hij mee bezig was, en stond stil om de koning te eren. Vanuit Hat Yai was het nog maar ca. 50km naar de grens met Maleisië, dus daar waren we zo. Na de makkelijkste grensovergang ever reden we richting oosten. Bestemming: perhentian Islands. We kwamen terecht in het dunst bevolkte gebied van het Maleisisch schiereiland, waar de mensen ongekend vriendelijk en gastvrij bleken te zijn. Na een lange dag rijden, waarin het vinden van een hotel wat lastig bleek te zijn, hadden we dan toch iets gevonden. De hotelmanager wilde ons kennis laten maken met de nationale trots: Durian. Durian is een fruitsoort die ontzettend stinkt en we keken er niet echt naar uit om dat te eten, dus sloegen we het aanbod vriendelijk af. Toen we de teleurgestelde blik op het gezicht van de manager zagen, hadden we spijt van onze keuze.
De volgende dag gingen we ontbijten bij een mini-restaurantje in de jungle. We bestelden voor 6 Ringgit (1.50 euro) 2 borden laksa en allebei een glas drinken. Yetti, de eigenaar(esse?) van het restaurantje, genoot er duidelijk van Westerlingen in het restaurantje te mogen verwelkomen. Hij/zij liep van fruitboom naar fruitboom, om overal het beste fruit voor ons ze oogsten. 3 soorten rambutan, en jawel, durian. We hadden geleerd van onze vorige durian-ervaring, en besloten dat we er nu dan toch maar aan moesten geloven. Het bleek lang niet zo smerig als de geur doet vermoeden, maar lekker is een te groot woord.
Onderweg, terwijl we door een prachtige bergachtige omgeving (en soms door de wolken) reden, mochten we nog vaker kennis maken met de lokale gastvrijheid. Een busje had ons eerst ingehaald, en liet zich toen weer afzakken. Vrolijk zwaaiend hield een vrouw een bosje Rambutan uit het raam, voor mij om aan te pakken. Een soort wielrenner-principe haha. Die hebben we 's avonds lekker opgegeten.

De volgende dag kwamen we aan bij Kuala Besut, de ferry port naar Perhentian. Na onze moto veilig te hebben geparkeerd, namen we de speedboat. En wat was het meteen weer mooi! Dat prachtige emerald-kleurige water waar ik zo verliefd op ben. We zijn er 6 nachten gebleven, hebben heerlijk gechilld in een hangmatje, vrienden gemaakt bij het chill out cafe, gesnorkeld, gezwommen en enorme (2 meter!) monitor lizards gezien. De bar met fire show en shisha in de avond was fantastisch.
We kregen er maar geen genoeg van, maar besloten dat we toch een keer het eiland moesten verlaten. En dat het ook jammer zou zijn om dat pas te doen als we er wel genoeg van hadden..

Na Perhentian zetten we koers naar Kuala Terrenganu. We bleven daar een nachtje
en reden de volgende dag richting Gua Musang, wat midden op het Maleisisch schiereiland (dus in the middle of nowhere) ligt. Onderweg lieten we weer eens wat onderhoud aan de moto verrichten (2 uur werk voor 20 Ringgit). We reden een lange route langs het national park af en zagen onderweg bijzondere roadkill (en ca. 3 meter lange Boa constrictor, en een leopard cat) en prachtige uitzichten. Ook was op sommige plekken de weg op spectaculaire wijze ingestort/weggespoed (zie foto). Vanuit Gua Musang besloten we onze bestemming aan te passen. We waren eigenlijk van plan om de volgende dag door te rijden naar the cameron highlands, en daarna naar taman negara te gaan. Maar na nog eens op de kaart gekeken te hebben, zagen we dat de (niet zo toeristische) west entrance van taman negara slechts 30km bij Gua Musang vandaan was.
Taman negara, merapoh entrance, it was!

Wat volgde waren 2 van de mooiste dagen van onze hele reis. Bij het national park aangekomen, kregen we al snel te horen dat we beter 2 uur later terug konden komen, want iedereen (de park-officials) was naar de moskee. Maar ook dat alle accommodatie in het park gesloten was na een overstroming een jaar geleden, behalve de camping. Terug naar het dorpje merapoh dus maar, met als doel het huren van een tent. 2 van de 3 adventure-offices in het dorpje waren dicht, maar bij de 3e troffen we Angela. Een Britse die na een volunteer project in merapoh terecht was gekomen, om een vriend te helpen met zijn nieuw opgestarte bedrijfje. We raakten aan de praat en ze adviseerde ons te wachten tot de vriend in kwestie terug was van de moskee, zodat hij ons kon adviseren over wat te doen in Merapoh en een tent te verhuren. Het duurde wat lang, maar na 1,5 uur was de vriend in kwestie (Nizem) ter plaatse. Hij adviseerde ons een grot in de buurt van Merapoh te bezoeken. Enige probleem was echter dat het voor 2 personen even duur was als voor 10, omdat ze evengoed een gids en een 4wheeldrive moesten inhuren. Iets te duur dus. Gelukkig kwam Angela met een oplossing. Angela, Nizem en een groep locals zouden de volgende dag een campagne filmpje gaan opnemen in de mooiste grot, met als doel te voorkomen dat een cement-factory het gebied zou vernietigen om de grondstoffen te gebruiken. Het leek haar een goed idee als wij onderdeel van het filmpje zouden worden, om duidelijk te maken dat er toeristische mogelijkheden in het gebied lagen. Dat was afgesproken, nu nog accommodatie. Het enige bedrijfje wat tenten verhuurde bleek dicht. Onze hangmatjes dan maar.. Nizem stuurde een aardig meisje wat kennelijk voor hem werkte met ons mee, om voor ons te regelen dat de park-officials zouden toelaten dat wij in een hangmatje in Taman Negara verbleven. We mochten onze hangmatjes ophangen onder een klein afdakje, maar werden wel gewaarschuwd uit te kijken voor de wilde zwijnen die erg actief waren.
Na de plek te hebben gescout besloten we dat we beter weer even terug naar de office van Nizem konden gaan, om daar het grootste deel van onze bagage achter te laten. Waar Nizem eerst nog zei dat onze bagage heel compact was, was hij enigszins geschokt door het formaat wat onze bagage aannam toen we het aan het uitpakken waren. We have developed serious packing skills! Nizem gaf aan dat de bagage eruit zag alsof het niet eens in 1 auto zou passen haha. We gingen met Nizem en zijn vrienden Roti Canai eten en werden echt opgenomen in het lokale leven. Het was kennelijk ook best zeldzaam dat er daar westerse toeristen kwamen.
Na een nacht in een hangmatje in taman negara, waarbij we wild boar (wilde zwijnen) en wederom een flinke boa constrictor, deze keer levend, zagen, meldden we ons om 9u 's ochtends weer bij de office van Nizem. Deze keer om de cave in te gaan. Na een ontbijtje met de groep namen we plaats in de achterbak van een 4wheeldrive en reden de jungle in. We liepen door de jungle, en upstream door een heel mooi riviertje met fel gekleurde stenen in allerlei kleuren. Toen we de grot bereikten zagen we meteen: dit wordt gaaf! Een ingang waar je door het water naar binnen moest tijgeren. Ik was wel eens eerder een niet-toeristische grot in geweest (met ome Niek en ome Willy in de Ardennen), toen met allerlei safety-equipment. Maar daar doen ze in Azië niet aan, al zou het wel terecht zijn geweest. De grot was afwisselend heel hoog, of zo laag dat we moesten tijgeren. Sommige stukken moesten we zwemmen en we beklommen in de grot 2 vrij hoge watervallen. Best spannend! Ook zagen we een enorme vleermuizenkolonie. Toen we na het grotten terugkeerden in Merapoh, kwamen we terecht in een groot dorpsfeest. Het bleek de afsluiting van de hari raya maand (de maand na ramadhan, hari raya is het suikerfeest) met gratis eten voor iedereen. Het eten was heerlijk, de muziek (open podium) weer fantastisch/vreselijk Aziatisch en luid. We waren meer dan welkom, wat best bijzonder was op een Islamitisch feest. Mensen wilden met ons op de foto en we werden snel uitgenodigd aan de VIP tafel. Mensen waren duidelijk trots om met ons gezien te worden. Het was een hele bijzondere ervaring!

Tijdens onze laatste avond in het national park, kwamen de guards naar ons toe nadat we net onze hangmatjes hadden opgehangen. We vreesden dat ze ons kwamen wegsturen, omdat kamperen onder het afdakje eigenlijk niet toegestaan is en we maar voor 1 nacht toestemming hadden gekregen om het toch te doen. In plaats daarvan kwamen ze ons durian aanbieden. We moesten er dus weer aan geloven haha. En we kunnen inmiddels zeggen, de smaak went.
Later op de avond waren we genoodzaakt te verhuizen naar een wat groter afdakje, een stukje verderop. Het was zo'n noodweer dat het water vanaf alle kanten ons afdakje bereikte. Het grotere afdak had niet alleen een bord met verboden te kamperen, maar was gewoon helemaal verboden om te betreden zonder toestemming. Maar we dachten dat de vriendelijke guards het wel zouden begrijpen.

De volgende ochtend gingen we nog ontbijten met Nizem, Angela en "de crew". Het was weer super gezellig en we werden bij ons vertrek (na de nodige groepsfoto's) uitgezwaaid als vrienden door een grote groep mensen.

Inmiddels zijn we in Tanah Rata, Cameron Highlands. Toen we de Cameron Highlands binnen reden wisten we niet wat we zagen. Niets dan kassen! Wat een geïndustrialiseerd gebied. Maar Tanah Rata is wel mooi. Morgen naar de theeplantages. Want tot nu toe zijn we vooral aan het chillen. Met nog krap 2 weekjes te gaan hebben we nog een paar dagen Cameron Highlands, een mooie (laatste :( ) motorrit, Kuala Lumpur en Singapore op de planning.

Tot snel allemaal!!